W 1938 roku Otto Hahn i Fritz Strassmann odkryli możliwość uwolnienia gigantycznej ilości energii przez rozszczepienie jądra atomu. Stany Zjednoczone zainteresowały się tym odkryciem w 1939 roku po ostrzegawczym liście do prezydenta Roosvelta, którego jednym z sygnatariuszy był Alebrt Eistenin. W liście tym zwrócono uwagę na zainteresowanie tym tematem ze strony faszystowskich Niemiec. Zasugerowano też zabezpieczenie złóż uranu w Kongu Belgijskim.

Dzięki temu w 1940 r. Stany Zjednoczone pozyskały z Kongo 1250 t. uranu na potrzeby przyszłego programu atomowego. Jednak początkowo Amerykanie nie palili się do badań w tym temacie.

W końcu jednak zdecydowali się na uruchomienie programu budowy bomby atomowej o nazwie Projekt Manhtatan. Nazwa wzięła się stąd, iż wojskowym koordynatorem tego projektu był pułkownik James Marshall, który rezydował w biurze na nowojorskim Manhattanie. Z kolei dyrektorem naukowym projektu został dr Robert Oppenheimer, który oprócz kwalifikacji naukowych, był też uważany za osobę charyzmatyczną, potrafiącą zarządzać ludźmi, co było sprawą kluczową.

Główny ośrodek badawczy powstał w Los Alamos w stanie Nowy Meksyk. Prace w Los Alamos ruszyły pełną parą wiosną 1943 r. W celu pozyskania wzbogaconego uranu zbudowano wielki zakład w Oak Ridge nad rzeką Tennesse. Ściągnięto tam tysiące ludzi, z których większość nie wiedziała, że pracuje nad bombą atomową. Fabryki działające w ramach programu Manhatan zużywały kilkanaście procent całej energii elektrycznej produkowanej w USA.

Z czasem rozpoczęto również wzbogacanie plutonu. Jednak konstrukcja bomby plutonowej była dużo bardziej skomplikowana, niż uranowej i dlatego naukowcy chcieli przeprowadzić najpierw test takiej bomby. Nie spodobało się to wojskowym, którzy nie chcieli marnować pozyskanego z wielkim trudem wzbogaconego plutonu. Jednak Oppenheimer i inni naukowcy postawili na swoim.

Niektórzy fizycy obawiali się, ze wybuch bomby może doprowadzić do zapalenia ziemskiej atmosfery. Jednak 16 lipca 1945 roku na pustyni ok. 100 km od miasta Alamogordo przeprowadzono pierwszy w historii wybuch bomby atomowej, który zakończył się sukcesem. Po wybuchu Openhaimer miał powiedzieć: „Stałem się Śmiercią, niszczycielem światów”.

Niespełna 3 tygodnie później 6 i 9 sierpnia bomby atomowe o nazwach Little Boy i Fat Man spadły na japońskie miasta Hiroshima i Nagasaki.

Warto wspomnieć o pewnym Japończyku, który 6 sierpnia był świadkiem zrzucenia bomby na Hiroshimę. W rezultacie wybuchu rozerwało mu bębenki w uszach, oślepł na pewien czas oraz doznał oparzeń. Jednak następnego dnia wrócił do swojej rodzinnej miejscowości Nagasaki. Jednak i wybuch drugiej bomby przeżył. 5 dni później cesarz Japonii zdecydował się na kapitulację, mimo sprzeciwu wojska. Ostatecznie akt kapitulacji został podpisany przez Japonię 2 września 1945 roku.

Obecnie broń jarową posiada 9 państw: USA, Rosja, Chiny, Francja, Indie, Izrael, Korea Północna, Pakistan, Rosja i Wielka Brytania.

Na ekrany polskich kin właśnie wchodzi fabularny film o Barbie. Dlatego w tym podcaście opowiem wam historię najsłynniejszej lalki wszechczasów.

W 1956 roku podczas pobytu w Szwajcarii Ruth kupiła córce niemiecką lalkę Lilli, przedstawiającą dorosłą szczupłą kobietę. Ruth zdecydowała się wykupić prawa do niej i po niewielkich modyfikacjach powstała Barbie. Jej imię to nic innego jak zdrobnienie od imienia córki Ruth Barbary. Pełne nazwisko lalki brzmi Barbara Millicent Roberts.

Barbie zadebiutowała na Amerykańskich międzynarodowych Targach Zabawek w Nowym Jorku 9 marca 1959 roku. I jest to oficjalna data jej urodzenia. Pierwsza lalka Barbie ubrana była w strój kąpielowy w czarno-białe paski i uczesana w kucyk. Była dostępna zarówno jako blondynka, jak i brunetka. Kosztowała 3 dolary.

Do tej pory ukazało się 40 filmów o Barbie. Wchodzący w 2023 roku na ekrany fabularny film Barbie będzie 41. I tak w skrócie prezentuje się historia lalki Barbie.

W dzisiejszym podcaście opowiem o tym, jak prawie 100 lat temu ludzie wyobrażali sobie świat w roku 2000. Część z owych przewidywań sprawdziła się idealnie, a część okazała się jednak czystą fantazją.

W okresie międzywojennej w polskiej prasie ukazał się artykuł próbujący przewidzieć, jak będzie wyglądał postęp techniczny w roku 2000. Najciekawsze jego fragmenty chciałbym wam tutaj przytoczyć.

Dzięki moim podcastom poznacie różne ciekawostki historyczne.

Inne podcasty są dostępne tutaj: https://www.youtube.com/@wesoespacerypowarszawie6967/videos

Niedawno na platformie Netflix ukazał się kontrowersyjny serial dokumentalny twierdzący, że Kleopatra VII była czarna. Czy rzeczywiście istnieją dowodu lub naukowe argumenty na to, że ostatnia królowa Egiptu mogła być murzynką? Na to pytanie odpowiem w dzisiejszym podcaście.

Na początku przypomnę krótko o pochodzeniu Kleopatry 7. W roku 333 przed nasza erą grecki król Macedonii Aleksander Wielki podbił Egipt i obwołał się faraonem. Po jego śmierci Egipt otrzymał w spadku jeden z jego generałów Ptolemeusz Pierwszy Soter. Zapoczątkował on dynastię Ptolemeuszy, która rządziła Egiptem przez blisko 300 lat. Kleopatra była ostatnią władczynią z tego rodu. Według powszechnie uznawanej opinii, Kleopatra jako potomkini Greckiego generała, miała jasną skórę.

Inne podcasty znajdziecie na naszym kanale na Youtube: https://www.youtube.com/@wesoespacerypowarszawie6967/videos

Historia zaczyna się w 1845 roku, kiedy to cukiernik Karol Wedel rozpoczął ze wspólnikiem słodki interes na ul. Piwnej w Warszawie. Jednak w 1851 roku usamodzielnił się i przy ulicy Miodowej zakłada Parową Fabrykę Czekolady „C. E. Wedel”. Pierwszym produktem wypuszczonym przez fabrykę były karmelki śmietankowe.

Były one reklamowane w następujący sposób: „Zupełnie nowy i szczególny utwór cukierniczy, a nade wszystko wyborny środek leczniczy i łagodzący wszelkie cierpienia piersiowe, nader skuteczny na słabości te w miesiącach wiosennych, a nawet dla nie cierpiących i zwolenników delikatnego smaku – bardzo przyjemny wyrób”.

Obok fabryki powstała Cukiernia Wedla. Warszawiacy mogli w niej m.in. skosztować pitną czekoladę oraz kupić produkty mające służyć zdrowiu, takie jak karmelki do ssania na kaszel, słód klonową i pastylki z mięty pieprzowej.

Mam nadzieję, że spodoba Wam się historia słodyczy Wedla (np. Ptasie Mleczko).

W początkach XIX wieku Warszawa była zdecydowanie na bakier z higieną. W tym podcaście opowiem wam, jakim śmierdzącym miastem była Warszawa dwa wieki temu oraz jak próbowano to zmienić. Poznaj fascynującą historię dawnej Warszawy dzięki moim podcastom.

Największym problemem higienicznym Warszawy był w XIX wieku niedostatek czystej wody oraz kanalizacji. W okresie letnim brakowało wody zarówno do mycia, jak i do gaszenia pożarów. Pierwszy wodociąg w Warszawie stworzony przez Henryka Marconiego powstał w 1855 roku. Był on jednak bardzo prymitywny. Woda docierała tylko do 4 fontann oraz kilkudziesięciu ujęć na ulicach, z których wodę do domów trzeba było zanosić wiadrami lub beczkami. Woda z tego wodociągu była też bardzo złej jakości z powodu lokalizacji ujęcia wody w Wiśle w miejscu, które znajdowało się poniżej ujścia ścieków miejskich i obok miejsca, gdzie swoje ścieki wrzucała do Wisły pewna rzeźnia. Do tego nie było żadnych filtrów.

Sytuacja poprawiła się, gdy w 1886 roku powstał nowy wodociąg Williama Lindley’a, która doprowadziła wodę do mieszkań i powstała stacja filtrów. Jednak z początku ten wodociąg był mało wydolny, w rezultacie woda często dochodziła tylko do lokali na parterze, a mieszkańcy wyższych pięter mieli puste krany.

Więcej podcastów znajdziecie na YouTube:

W XIX wieku w Europie wielu ludzi panicznie bało się pochowania żywcem. Bał się tego nawet Fryderyk Chopin. Nie sądzicie, że to STRASZNIE ciekawe? Z tego podcastu dowiecie się, skąd wziął się ten strach i czy był uzasadniony.

W XIX wieku fobia przed pochowaniem żywcem była bardzo powszechna, a to za sprawą nagłaśnianych przez prasę prawdziwych lub tylko domniemanych przypadków pochowania ludzi żywcem. I tak np. w Poznaniu w 1828 roku prasa donosiła, że w trakcie budowy cytadeli zlikwidowano jeden z cmentarzy i w trakcie ekshumacji zwłok zauważono, że część ciał znajdowała się w pozycji głową w dół. Miało to sugerować, że osoby te zostały żywcem pochowane i przewracały się w grobie. W rezultacie w Poznaniu zapanowała psychoza strachu, której uległ m.in. hrabia Edward Raczyński. Zdecydował się on zbudować tzw. Przysionek śmierci zwany też Domem dla pozornie zmarłych.

W wielu Europejskich krajach wprowadzono w XIX wieku przepisy mające zabezpieczać przed przypadkami pochowania żywcem. I tak np. wymagano, aby poczekać 3 dni po śmierci przed pogrzebem, lub nakazywano wkładać do trumien dzwoneczki. Kolejną metodą było budowanie trumien ratunkowych. Miały one na celu zapewnienie dostępu powietrza osobie pozornie zmarłej oraz możliwość zasygnalizowania innym, że się nie umarło.

Inne podcasty znajdziecie na naszym kanale na YouTube: https://www.youtube.com/@wesoespacerypowarszawie6967/videos

W dzisiejszym podcaście chciałbym Wam przedstawić intrygujące ciekawostki dotyczące historii prostytucji w Warszawie.

Historia nierządu w Warszawie zapewne sięga czasach początku grodu. Co ciekawe, w średniowieczu to kat pełnił funkcję alfonsa. On opiekował się tzw. damami lżejszego typu. A dochodami z nierządu dzielił się z miastem. Tak więc wszyscy na prostytucji korzystali.

Na przestrzeni wieków prostytutki i nierządnice w Warszawie uniezależniły się od kata. Zaczęły działać w domach uciechy. W tamtych czasach domy publiczne korzystały często z ochrony policji. Dzięki temu policjanci mogli korzystać z ich usług za darmo. Byli też za swoje usługi sowicie nagradzani. Często też byli wynajmowani w nocy w roli ochroniarzy lokali uciechy. O najsławniejszych z nich usłyszycie w tym podcaście.

Więcej podcastów znajdziecie na YouTube: https://www.youtube.com/@wesoespacerypowarszawie6967/videos

Najsłynniejszy kochanek wszechczasów Casanova przebywał przez pewien czas w Warszawie. Musiał jednak z naszego miasta uciekać jak niepyszny. Po co tu przyjechał i dlaczego musiał salwować się ucieczką? Tego dowiecie się z tego podcastu.

Casanova przyjechał do Warszawy w 1765 roku na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Casanowa cierpiał wtedy na niedostatek pieniędzy, dlatego liczył na to, że otrzyma posadę sekretarza królewskiego. Tak o tym pisał:

„Mój tryb życia był wzorowy: unikałem miłostek i kart i pracowałem dla króla, spodziewając się zostać jego sekretarzem.”

I miał na to nawet szansę, gdyż Poniatowski lubił otaczać się światowcami, do których Casanova bez wątpienia się zaliczał. Jednak z powodu pewnego incydentu stracił szanse na tę ciepłą posadę… Poznaj ciekawą historię wizyty słynnego Włocha w Warszawie.